Basia Meder - Polka mieszkająca w Australii. Z wykształcenia inżynier mechanik oraz informatyk. Ma za sobą 16 lat pracy jako informatyk w Polsce i tyle samo w Australii, dokąd wyjechała w 1981 roku.
Nie zwraca uwagi na swĂłj emerytalny wiek - odbyła roczną podrĂłż dookoła świata, drugą roczną podrĂłż po Afryce, przemierzyła też kontynent australijski wszerz i wzdłuż. Dotychczas poznała około osiemdziesiąt krajĂłw.
WspĂłłpracowała ze Steve`em Parishem, legendą wśrĂłd australijskich fotografĂłw przyrody. Na zdjęciach zamieszczonych w tej książce widać, że nauki mistrza nie poszły w las.
Po krĂłtkiej przerwie w Malawi, spowodowanej malarią, babcia Basia wyruszyła w dalszą wędrĂłwkę po Afryce. Wciąż z dala od utartych szlakĂłw, jedząc to, co tubylcy, podrĂłżując tak jak oni: w zatłoczonym autobusie lub w konwoju ciężarĂłwek ze strażnikiem trzymającym rękę na karabinie. W Rwandzie spotkała rodzinę gĂłrskich goryli, w Etiopii obchodziła Boże Narodzenie, w Egipcie zachwycała się pustynią, w Mali padła ofiarą brutalnego napadu.
Wydawałoby się, że to zdarzenie definitywnie zakończyło jej podrĂłż. Jednak babcia realizuje swoje marzenia z uporem i optymizmem - w 2010 roku wrĂłciła do Afryki, do Maroka, ktĂłrego nie udało jej się odwiedzić podczas wcześniejszej podrĂłży. O tym wszystkim opowie czytelnikowi "Babcia w pustyni i w puszczy".

Wojciech Cejrowski

Arkady Fiedler był porucznikiem rezerwy. We wrześniu 1940 roku został korespondentem wojennym przy polskich oddziałach lotniczych w Wielkiej Brytanii. W czasie wojny, w Londynie, ukazała się najsławniejsza z jego książek - "Dywizjion 303", a także "Radosny ptak drongo", czyli relacja z wyprawy na Madagaskar. Po wojnie, w roku 1946 Fiedler wrĂłcił do polski i kupił dom w Puszczykowie pod Poznaniem, gdzie zamieszkał ze swoją sprowadzoną z Londynu rodziną - żoną Marią z domu Maccariello (narodowości włoskiej) oraz synami: Markiem i Arkadym Radosławem. Obecnie w tym domu mieści się muzeum-pracownia pisarza. (Wojciech Cejrowski)

Tytuł "Tomek na Czerwonej Wyspie" nawiązuje do serii Alfreda Szklarskiego o przygodach Tomka Wilmowskiego. Ale nie jest to typowa książka podrĂłżnicza ani reportaż. To opowieść o byciu na miejscu. Oto młody filolog i tłumacz jakimś zrządzeniem losu ląduje w katolickiej misji gdzieś w madagaskarskiej głuszy, gdzie ma uczyć języka francuskiego. Pracuje zatem, podrĂłżuje, a przede wszystkim wrasta w lokalną społeczność, poznając malgaskie realia pełne sprzeczności: piękno przyrody w sąsiedztwie smrodu i brudu, bogactwo ziemi i nędza jej mieszkańcĂłw, prosta mądrość oraz niewiarygodne absurdy. Przygląda się, obserwuje i jest obserwowany, a jego świadomość białego człowieka powoli ulega przeobrażeniu. Jak sam zauważa, początek książki mĂłwi o pierwszych prĂłbach odnalezienia się w fascynującym, cudacznym i przytłaczającym wszechobecną innością świecie, o prĂłbie ustalenia, co jest normalnością. Końcowy rozdział opowiada o samotnej wyprawie na wschĂłd kraju, już oswojonego, zaprzyjaźnionego, bardziej "swojego" niż ciasna, plastikowa i jakoś bardzo odległa Europa.

Jest to zatem książka o odkrywaniu Madagaskaru. O nowych pejzażach, zapachach, impresjach i twarzach. O kompleksach miejscowych, o łapĂłwkarstwie, o kontraście dwĂłch światĂłw, o języku malgaskim i o "żywej wodzie z cycka". O niespokojnym śnie i przenikaniu natury, o muzyce i o miękkości lemurzych łapek. O podejściu do śmierci, o sile plotek i o prowincjonalnej moralności. O wyjątkowości bycia nauczycielem. O długiej drodze na pĂłłnoc z kozami na dachu, o nienawiści do psĂłw i o kopalniach szafirĂłw. O klątwach, czarownicach i olbrzymach, o docenianiu drobiazgĂłw, o traktowaniu kobiet, chciwości oraz o tym, jak dyrektor gimnazjum został sprzedawcą nawozu. O wspaniałościach pierwotnego lasu i o wiosce poszukiwaczy złota. O urzędowym piśmie z prośbą o pożyczenie pary nożyczek. O tym, że łatwiej wykopać migdałecznik niż wyrwać własne korzenie.

Oto pierwsza podrĂłżnicza książka Wojciecha Cejrowskiego. Wydaliśmy ją w roku 1997 i została bestsellerem. Chcieliśmy ją potem wznowić, ale WC się nie zgodził. Twierdził, że jest źle napisana, bo wtedy nie umiał jeszcze dobrze pisać. Ja twierdziłem inaczej. W końcu udało się go przekonać, by w takim razie poprawił i rozbudował tekst. I oto nowe wydanie - poprawione, uzupełnione, rozbudowane. Już wtedy czytało się dobrze, teraz czyta się jeszcze lepiej.

PodrĂłż dookoła świata trwa dalej. Z Nowej Zelandii na "najbardziej samotną i najbardziej tajemniczą" wyspę świata - Wyspę Wielkanocną. Spełnia się marzenie Autorki wypowiedziane w książce "PĂłł świata z plecakiem i mężem" - żeby zobaczyć posąg moai na własne oczy, żeby go "dotknąć, poczuć, powąchać, obejść dookoła, obtańcować i uściskać". Teraz ma okazję uściskać dziesiątki takich posągĂłw. Z wyspy na stały ląd, czyli do Chile. Jazda na południe, po ktĂłrej Autorka dochodzi do wniosku, że... rosyjskie pociągi są lepsze od południowoamerykańskich autobusĂłw. Zimna Patagonia - pampa, lodowce, zatykające dech w piersiach skalne iglice. Koniec świata, czyli Ziemia Ognista. Dalej się nie da, więc z powrotem na pĂłłnoc. Paragwaj i wodospady IguazĂş. Boliwia - solnisko Salar de UyunĂ­, najwyżej położony stadion na świecie, doświadczenie na własnej skĂłrze, co to takiego soroche. Jezioro Titicaca i pływające trzcinowe wyspy Uros. Peru i obowiązkowe Machu Picchu. Plantacje bananĂłw w Ekwadorze, starĂłwka w Quito, wreszcie powrĂłt do Polski. Ale że pozostał niedosyt Ameryki, to przy najbliższej okazji - do Meksyku i na Kubę. A dokąd następnym razem?